جریان فتنه پس از حوادث انتخابات 22 خرداد 88 از صحنه‌ی سیاست رانده شد.

نظام اسلامی، استراتژی روشنی در قبال این جریان اتخاذ کرد. برپایه‌ی این استراتژی این جریان برای بازگشت به صحنه می‌بایست مواضع خویش را اصلاح می‌کرد. اما جریان اصلاح‌طلب برای آن‌که از چشم اندک هواداران خویش نیفتد، حاضر نشد فرآیند اصلاح مواضع را طی کند.

سران این جریان دریافته‌اند، پذیرش رویگردانی از مواضع گذشته، اعتراف به شکست و پذیرش مسؤولیّت اتفاقاتی است که به قیمتی گران برای جامعه و نظام تمام شد.

پس از این ماجرا، سران جریان فتنه در پی یک راه میانبر رفتند. این راه میانبر اولین بار در قالب اظهارنظر پشت صحنه‌ی امثال «حجاریان» و «خاتمی» برای بازگشت به صحنه‌ی سیاست خودنمایی کرد.

راه میانبر این است که این جریان رانده شده، وارد ائتلاف با گروه‌های درون نظام شود و به ویژه در ایام انتخابات زیر بیرق جریان منحرف به میدان رقابت بیاید. گروه‌های تندروی اصلاح‌طلبان یعنی «مشارکت» و «سازمان مجاهدین» این تاکتیک را در گذشته به اشکال دیگر آزموده‌اند.

این دو گروه اغلب با شعار و پرچم یکی از سران درون قدرت وارد میدان رقابت شدند. دست کم در ایام انتخابات، با نگاه به شعارهای انتخاباتی آن‌ها می‌توان فهمید این جریان از مؤلفه‌های فکری خویش نظیر لیبرالیسم یا پلورالیسم بهره نگرفته است بلکه شعارهای خویش را از میان گروه‌هایی که زمانی خط امام(ره) خوانده می‌شدند، وام گرفته است.

نگاهی به استراتژی این جریان در دوره‌های انتخاباتی، گویای این واقعیّت است که آن‌ها در هر دوره‌ای از چهره‌های درون نظام برای قرار گرفتن در سکوی انتخابات بهره گرفته‌اند. به طور مثال آن‌ها در دوره‌ای از رییس وقت مجلس یا رییس جمهور وقت یا رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام برای خزیدن به میدان سیاست بهره گرفته‌اند. هم اکنون نیز این راهبرد با شکل و شمایل تازه‌ای در حال باز سازی و عملیاتی شدن است.