در یک جمعی نشسته بودیم. صحبت از غزه و جنگ و فلسطین و مقاومت به میان آمد. آقایی که چند ماهی است خداوند فرزندی به ایشان عطا کرده است اعتراض کرد و گفت: تا دیر نشده و محصولات نستله را ممنوع نکرده‌اند باید برای دخترم چندتایی شیرخشک نستله بخرم تا خدایی نکرده مشکلی پیش نیاید. مگر بچه بیچاره چه گناهی کرده است.

با خودم گفتم مگر بچه‏های فلسطینی چه گناهی دارند که ما با خرید محصولات صهیونیستی پول به جیب اسرائیل می‌ریزیم و آنان را آماده نبرد با زنان و کودکان فلسطینی می‌کنیم. در دلم گفتم یا اینجا هم باید اعتراض رسمی خود را نسبت به این گفتارها و سخنان اعلام کنم یا اینکه دیگر در راهپیمایی‌های ضد صهیونیستی هم شرکت نکنم. این افکار بیشتر از چند ثانیه از ذهنم نگذشته بود که تصمیم گرفتم بگویم.

گفتم: آقایان آخر تا کی شما فقط به فکر راحتی خود هستید. چرا خطر اسرائیل را درک نمی‌کنید. شمایی که الان برای فرزندت شیرخشک نستله می‌خرید چگونه انتظار دارید این بچه در سن بالاتر مقابل اسرائیل بجنگد و او را دشمن خود بداند.

برای دقایقی همه ساکت شدند و بعد دوباره شروع کردند که این مقاومت و حزب الله آخرش مملکت ما را هم وارد جنگ می‌کنند و دوباره همه چیز گران می‌شود.

تا زمانی‌که اینگونه فکر شود اسرائیل نه تنها در فلسطین جنایت می‌کند بلکه قطعا سراغ دیگر کشورها هم خواهد آمد. البته عده‌ای می‌گویند غلط می‌کند سراغ ما بیاید اما اگر این تفکر راحت طلبی میان مردم رخنه کند دیگر کسی حاضر به جهاد نیست.

خدایا ما که می‌خواهیم خطر اسرائیل را درک کنیم!؟