روزگار عجیب و غریبی شده است. هر روز میان خیابان یک نوع «خوردنی» مد می شود، ملت هم آن را در دست می گیرند و در ملأ عام می خورند. کوچک و بزرگ، پیر و جوان، تحصیل کرده و بی سواد هم ندارد! اصلا به این نکته توجه نمی کنند که وقتی یک نوع خوراکی مد می شود و آن را می خریم و در مقابل جمعیت روان در کوچه و خیابان و اماکن عمومی می خوریم، شاید کودکی یا گرسنه ای در همان لحظه، آن را ببیند و امکان تهیه آن خوراکی را نداشته باشد. کودکی که آن را در دست دیگران که دارند با ولع قورتش می دهند و از داغی یا از سردی و از چسبیدنش در آن هوا حرف می زنند، می بیند و ...
قدیم ترها یک رسم ایرانی و پسندیده باب بود که باعث می شد خانواده ها حواسشان باشد وقتی آش در منزل درست می کنند یا کباب روی منقل طبخ می کنند برای حیاط منزل محافظ می گذاشتند که بوی آن به خانه همسایه نرود یا مقداری از آن آش یا کباب را به همسایه های کناری تعارف می کردند. اما امروز مردم بسیار راحت و بی خیال ساندویچ، سیب زمینی آماده، ذرت مکزیکی، بستنی و یا ظرف های شکیل آیس پک(ICE - PACK) را دست می گیرند، قدم می زنند و با خنده و شادی و بدون توجه به اطرافیان آن را راحت می خورند!! پدربزرگ ها و مادربزرگ هایمان همیشه به ما توصیه می کردند وقت راه رفتن چیزی نخوریم، یا اگر می خوریم هوای اطرافمان را داشته باشیم تا کسی ما را نبیند. می گفتند اگر چیزی را بخوری که فرد دیگری با دیدن آن، همان خوراکی را بخواهد، دل درد می گیریم(!) و یا به مرضی دچار می شویم که نتوانیم دیگر از آن خوردنی بخوریم! آن وقت ها کوچک تر بودیم و شاید نمی دانستیم آن توصیه ها به خاطر این بوده است که همیشه یادمان باشد ما در حال زندگی در اجتماع هستیم و در تعامل متقابل با دیگران خوب است. حواسمان باشد که آنها هم حقی بر گردن ما دارند.