هر روز که در خیابان راه می‏رویم تیپ و قیافه‏های مختلفی از پسران و دختران را مشاهده می‏کنیم. یکی با چادر و مقنعه یکی با مانتو کوتاه و شالی بر سر. یکی با مانتو و روسری ( از نوع سر و ساده) یکی با شلوار! و روسری.یکی با ریش یکی بی ریش . یکی با موی ژل زده و شلوار لی یکی با موی ساده شانه شده و شلوار پارچه ای. خلاصه اینکه هر کسی یک جور دوست دارد در نگاه مردم ظاهر شود. ولی چرا؟  چرا در جامعه ای که هدفش نزدیک شدن به آرمان های جامعه مهدوی‏ست هنوز یک پوشش ساده و سنگین فراگیر نشده است؟ چرا سادگی پوشش از میان رفته و جلوه گری مد شده است؟

بهتر نیست وقتی خود را آماده فروش می کنیم بدانیم قیمت ما چقدر است؟ اصلا به چه قیمتی خود را می فروشیم؟ به قیمت رضایت الله یا به قیمت رضایت عبدالله.
اگر به قیمت رضایت خداوند باشد که راضیة مرضیه محقق خواهد شد و طبق وعده الهی به بهشت وارد می شویم ولی وای بر ما اگر به قیمت رضایت بندگان خدا خود را بفروش برسانیم.

خدایا هنوز وقتش نشده من را هم بخری؟