پیش از تولد صهیونیسم سیاسی، صهیونیسم ادبی پدید آمد و نخستین جرقه های روند سیاسی کردن دین یهود را برافروخت. به دیگر سخن، صهیونیسم نخست در جبهه زبان، سخن و اندیشه و آن گاه در عرصه سیاست و قدرت مطرح شد. در این روند، صهیونیسم ادبی زبان عبری را به خدمت گرفت و درگسترش آن سعی بلیغ نمود و یهودیان عبری زبان را مورد تشویق قرار داد. پیامد این تلاش های چند صدساله زبانی که به گفته بن گوریون ( از نخست وزیران اولیه رژیم صهیونیستی) یک زبان ناگویا بود و تنها در قلب ها می زیست و به نماز و شعر و ادبیات مذهبی اختصاص داشت، به جایگاهی دست یافت که دیگر تنها زبان زمان گذشته نبود، بلکه زبان آینده، زبان رستاخیز و زبانی بود که می توانست یهودیان را به عنوان یک ملت یگانه در زیر سایه خویش درآورد.
در عرصه قلم و اندیشه و هنر، از گذر تولد صهیونیسم سیاسی، داستان، رمان و تئاترهایی بسیار پدید آمد. اشعار مذهبی یهودبن هاله( متوفی 1140م/ 519 ش) به سود مقاصد صهیونیستی به کار گرفته شد. کتاب تلمود که نگارش آن در 1750م/ 1129 ش به پایان رسیده بود، اندیشه بازگشت به ارض موعود را رواج داد. تلمود یا تعلیم از کتابهای مقدس یهودیان است که شامل دو بخش می باشد، یک بخش آن را مشنا و دیگری را گمارا گویند. مشنا مجموع تقالید مختلف یهود است و گمارا، عبارت از مجموع تعلیمات و تفاسیری است که بعد از تکمیل مشنا در مدارس عالیه به وجود آمد.
سهم داستان ها و رمان هایی مثل « دیوید آلروی» و «دانیل دروندا» و تاکیدات فروید بر لزوم اجرای تربیت صهیونیستی را نباید در ادبیات صهیونیستی از نظر دور داشت. معمولا در این گونه رمان ها، بر نوعی نژاد پرستی افراطی و ناممکن بودن ادغام یهودیان در دیگر تمدن ها تاکید شده است. برخی افسانه ها نیز در پدیدآمدن صهیونیسم دخیل بوده اند. مهم ترین این افسانه ها، افسانه یهودی سرگردان یا یهودی دوره گرد است که مظهر انسانی نیکوکار است که بر بیوه زنان، یتیمان و از کارافتادگان کمک می نماید. ولی خود با فقر، سرگردانی، محنت و مظلومیتی ترحم برانگیز دست به گریبان است. این داستان ساختگی در بین یهودیان سینه به سینه نقل شده و بارها دستمایه تئاتر و فیلم و .... قرار گرفته و به آهستگی زمینه ذهنی ضرورت تلاش برای رهایی و نجات یهودیان را در اواخر قرن 19 فراهم آورد. ادبیات صهیونیستی تنها به ترسیم چهره یهودی یا یهودیان ناراضی نپرداخته، بلکه گاه کوشیده است چهره ای نیک از آنها به دست دهد تا راه کسب امتیازات اجتماعی بیشتر برای یهودیان باز شود و در وهله بعد زمینه ساز ظهور صهیونیسم باشد. چنان که رمان های معروف « ماریاادگارت» و «آیوانهو» که در سالهای 1817 و 9181 میلادی به قلم هارنگتون و سروالتراسکات نوشته شده اند، سعی در آفریدن شخصیتی پسندیده از یک یهودی را وجهه همت ادبی خود قرار داده اند. درمجموع ادبیات صهیونیستی با هدف رواج همبستگی بین یهودیان جهان و مبارزه با تبلیغات ضد صهیونیستی و تصویر رنج و ستمدیدگی یهودیت به وجود آمده است. به زعم بزرگان این ادبیات باید با قدرت رسانه و قلم وحشی گری اعراب علیه یهودیان را نمایان ساخت و درعین حال به ترویج اندیشه برتری قوم یهود و مظلومیت و انسان دوستی یهودیان پرداخت. در حالی که عملکرد سبعانه صهیونیست ها در قبال فلسطینی ها امروزه در پیش چشم بشریت است .