فردا ولادت امام حسین(ع) هست. هرکاری میکنم نمیتونم شاد باشم. یه حس غریبی که در ولادت حضرت زهرا(س) و امام حسین(ع) پیدا میکنم. اصلا قاطی کردم. البته چند سالی هست که اینجوری قاطی کردم تقریبا بعد از ... بود که اینجوری شدم.
کسانی که دنبال دانلود مولودی برای این اعیاد زنجیره ای میگردن بهتر به بچه های قلم مراجعه کنن. خودم هم بهتر همچنان به فکر کردن ادامه بدم. امام مهدی(عج) کم بود امام حسین(ع) هم اضافه شد. تا بقیه اهل بیت(ع) نیومدن باید سریع جمع بندی کنم.
خدایا کمک کن

اردوی تخصصی مهدویت نگین زمان هم تمام شد. قبل از هر چیز باید از همه دوستانی که در اجرای این برنامه تلاش کردند قدردانی کرد.

مطالب خوبی در این اردو مطرح شد. هم در کلاس‏ها و در محفل‏های خصوصی. و الان من ماندم و انبوهی از اطلاعات بدون دسته بندی.

باید فکر کنم(!)

روزگار عجیب و غریبی شده است. هر روز میان خیابان یک نوع «خوردنی» مد می شود، ملت هم آن را در دست می گیرند و در ملأ عام می خورند. کوچک و بزرگ، پیر و جوان، تحصیل کرده و بی سواد هم ندارد! اصلا به این نکته توجه نمی کنند که وقتی یک نوع خوراکی مد می شود و آن را می خریم و در مقابل جمعیت روان در کوچه و خیابان و اماکن عمومی می خوریم، شاید کودکی یا گرسنه ای در همان لحظه، آن را ببیند و امکان تهیه آن خوراکی را نداشته باشد. کودکی که آن را در دست دیگران که دارند با ولع قورتش می دهند و از داغی یا از سردی و از چسبیدنش در آن هوا حرف می زنند، می بیند و ...
قدیم ترها یک رسم ایرانی و پسندیده باب بود که باعث می شد خانواده ها حواسشان باشد وقتی آش در منزل درست می کنند یا کباب روی منقل طبخ می کنند برای حیاط منزل محافظ می گذاشتند که بوی آن به خانه همسایه نرود یا مقداری از آن آش یا کباب را به همسایه های کناری تعارف می کردند. اما امروز مردم بسیار راحت و بی خیال ساندویچ، سیب زمینی آماده، ذرت مکزیکی، بستنی و یا ظرف های شکیل آیس پک(ICE - PACK) را دست می گیرند، قدم می زنند و با خنده و شادی و بدون توجه به اطرافیان آن را راحت می خورند!! پدربزرگ ها و مادربزرگ هایمان همیشه به ما توصیه می کردند وقت راه رفتن چیزی نخوریم، یا اگر می خوریم هوای اطرافمان را داشته باشیم تا کسی ما را نبیند. می گفتند اگر چیزی را بخوری که فرد دیگری با دیدن آن، همان خوراکی را بخواهد، دل درد می گیریم(!) و یا به مرضی دچار می شویم که نتوانیم دیگر از آن خوردنی بخوریم! آن وقت ها کوچک تر بودیم و شاید نمی دانستیم آن توصیه ها به خاطر این بوده است که همیشه یادمان باشد ما در حال زندگی در اجتماع هستیم و در تعامل متقابل با دیگران خوب است. حواسمان باشد که آنها هم حقی بر گردن ما دارند.

قرار بود مقام معظم رهبری در ساعت مشخص به منزل یکی از علما تشریف بیاورند. پانزده دقیقه از وقت مقرر گذشت و آقا بعد از یک ربع تاخیر تشریف آوردند.
آن شخص با کنایه به آقا گفتند: شما چند دقیقه تاخیر داشتید.
آقا فرمودند: بله ما به دیدن خانواده شهدا که می‌رویم، معمولا اگر در یک کوچه چند خانواده شهید باشند به همه آنها سر می‌زنیم. در کوچه‌ای که ما رفته بودیم، از قبل گفته بودند دو خانواده شهید حضور دارند. بعد معلوم شد خانواده شهید دیگری نیز حضور دارند. تاخیر ما به این علت بود.
این آقا درک نکرد و گفت: این کارها برای جذب قلوب بد نیست. یعنی شما این کارها را برای جذب قلوب می‌کنید.
مقام معظم رهبری با یک حالت جدی فرمودند: شما اسمش را هر چه می‌خواهید بگذارید ولی آقای فلانی بدانید اگر این خانواده شهدا نبودند، اگر این خون‌های پاک نبود این عمامه بر سر بنده و جنابعالی نبود.

چند روزی دیگر تا شروع مراسم معنوی اعتکاف باقی نمانده است. میلیون‌ها نفر آماده می‌شوند تا در این ایام دست از همه دنیا بکشند و فقط با دنیایی سراسر نور و امید ارتباط برقرار کنند. و چه عاشقانه است معتکف شدن.

ولی به راستی وظیفه ما در این زمان چیست؟ آیا فقط وظیفه داریم در ایام البیض معتکف شویم و یا صبح جمعه ندبه بخوانیم؟ اگر روزی امام‌ ظهور کردند و از ما پرسیدند برای یاری رساندن به ما چه تخصصی دارید چه جوابی باید بدهیم؟ آیا میتوانیم بگوییم آقا جان ما تخصصمان ندبه خواندن است؟ آیا امام با این کار تنها نخواهند ماند؟

آری. برای یاری رساندن به مهدی فاطمه(جانم به فدایش) باید مایی که ادعای شیعه بودن و انتظار کشیدن را داریم، متخصص باشیم. باید بتوانیم امام را در مدیریت کل جهان یاری کنیم.

پس همه با هم در این ایام عشق بازی با خدا عاشقانه از خدای خود بخواهیم ما را برای یاری رساندن به امام زمان آماده کند.