باید که عمر قرن هایی سر بیاید

تا مثل یک آوینی دیگر بیاید

رحمت خدا بر سید مرتضی آوینی و رحمت خدا بر سید مرتضی و رحمت خدا بر سید مرتضی.

در سفر راهیان نور تازه فهمیدم چرا آقا سید که یک متن نویس خوب، یک کارگردان خوب، یک نقاش خوب و یک مهندس خوب بود چرا اومد فکه. چون می دونست چندین سال پس اتمام جنگ نه سهوا بلکه عمدا تاریخ و جغرافیای جنگ را به لجن می کشند. او می دونست که وقتی کاروان می برن مناطق جنگی هیچ اثری از دپوی روی جاده اهواز خرمشهر و اون همه تانک که به دست رزمندگان منهدم شده بود، نخواهد بود. اون می دونست راویان با این وضعیت چیزی ندارن که از جنگ نگن. چی بگن؟ بگن طی یک عملیات مهم تمام تانک ها را به کارخانه فولاد اهواز فروختیم؟!

اصلا چرا سید مرتضی نیومد در مرکز سینمای دفاع مقدس فیلم برداری کنه و رفت فکه؟ صدای تیر و ترکش هم می ذاشت روش. عمرا اگه می فهمیدی. اما این برادران ما در صدا و سیما کی پخش کردن؟ حق هم دارن پخش نکن. تا وقتی برنامه ای مثل "مرد هزار چهره دارن" که اینا رو پخش نمی کنن. فاین تذهبون برادران!

ولی او رفت به محلی غریب در فکه. همانجا که سید مرتضی را صدا زد. اگر با چشم باز نگاه کنید می فهمید چرا سید مرتضی راهی قتلگاه فکه شد. سید وقتی از زبان خاک شنید بیش از 150 مجروح در عملیات والفجر مقدماتی به این گودی آورده شدند تا از گلوله های بعثی ها در امان باشند؛ وقتی شنید اینها انقدر در انجا بودن تا از تشنگی و شدت جراحت پرواز کردند دیگر تاب ماندن نداشت. در قتلگاه اجساد شهدا را که دید از خود بی خود شد. مصمم شد تا از انجا برنامه ای عاشورایی رقم زند. مصمم شد تا هم صدا با ستاره ها راوی مظلومیت این شهدا باشد، مگر نه اینکه تا آن زمان فقط آسمان و ستاره هایش شاهد غربت اجساد مطهر اینان بودند. مرتضی به یاری آسمان شتافت. او از چشم ستاره ها روایت مردانی را باز گفت که برای دفاع از مرزهای اعتقادی و جغرافیایی شان به فرمان ولایت گردن نهادند، دست از دنیا شستند و بر سفره شهادت نشستند. منتظر برای اذن ظهور.

قتلگاه فکه به تعبیر سید مرتضی شاید قرینه کربلا ست و شهدای آن شبیه شهدای کربلا. سید مرتضی نور شهیدان فکه را دید و خود را فدای انتشار نور آنان کرد.

پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند اما حقیقت این است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند.

بهاران، از کجاست که روح روییدن و سبز شدن ناگاه در تن خاک مرده پدید می آید؟ و از کجاست که روح شکفتن ناگاه از تنِ چوب خشک چندین برگ های سبز و شکوفه های سفید و آبی و زرد و سرخ برمی آورد؟

بهاران رازدار رستاخیز پس از مرگ است و قبرستان ها مزارعی هستند که در آنها بذر مردگان افشانده اند و جسم تا نمیرد، کجا رستاخیز پذیرد؟

این بار انقلاب ربیع و انقلاب صیام به هم برافتاده اند تا آن یکی هسته ی جسم را بشکافد و این یکی هسته ی جان را، و زندگان از بطن مردگان سربرآورند.

با بهاران روزی نو می رسد و ما همچنان چشم به راه روزگاری نو. اکنون که جهان و جهانیان مرده اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد؟ و یحی الارضَ بعد مَوتِها... .

شهید سید مرتضی آوینی

من با تو فرق دارم.تو از نسل [به اصطلاح] برتر یهود هستی ولی من مسلمانم. تو آموزه های تحریف شده یهود را دنبال می کنی ولی من پیرو آموزه های قرآنی هستم که خداوند حافظ آن است. تو می توانی وحشی گری کنی و مردم بی گناه را در نوار غزه و در هر جای دیگری که بخواهی به خاک و خون بکشی ولی من قادر به چنین کاری نیستم و به حقوق بشر احترام میگذارم. تو می توانی در تلویزیون های آمریکایی حامی حقوق بشر باشی ولی من نمی توانم. تو می توانی فقط به پول و قدرت فکر کنی ولی من باید به انسانیت بیشتر از ثروت توجه کنم. تو  . . .  ولی من . . .

آری تو از تبار رژیم غاصب صهیونیستی هستی و من مسلمانم. اینها اندکی از تفاوت های مسلمانان با صهیونیست هاست که این روزها کشتار وحشیانه خود را در نوار غزه به اوج رسانده است و به جهانیان ثابت کرده است که وحشی تر و درنده تر از این رژیم غاصب در عالم هستی وجود ندارد. اینان همان هایی هستند که ادعای جعلی هولوکاست را دارند و الان خود در غزه به نسل کشی مسلمانان مشغول هستند.

وای بر مسلمانان اگر ساکت بنشینیم در زمانیکه رهبرمان سید علی می فرمایند " امت اسلامی باید به خروش آید ".

وای بر ما اگر حرف او بر زمین بماند. که اگر چنین شد ما مثال اهل کوفه می شویم و دوباره علی تنها می ماند.

زندگی زیباست ولی شهادت زیباتر

راستش را به ما نگفتند یا لااقل همه راست را به ما نگفتند، گفتند تو که بیایی خون به پا می کنی، جوی خون به راه می اندازی و از کشته ها تپه می سازی و ما را از ظهور تو ترساندند. درست مثل اینکه حادثه ای به شیرینی تولد را کتمان کنند و تنها از درد زادن بگویند. اما کسی به ما نگفت که چه گلستانی می شود جهان، وقتی که تو میایی. همه پیش از آنکه نگاه مهر گستر و دستهای عاطفه تو را توصیف کنند. شمشیر تو را نشنمان دادند. آری برای اینکه مظلومان تاریخ نفس راحتی بکشند باید پشت ظالمان و ستمکاران را به خاک مالید و نسلشان را از روی زمین برچید. آری برای اینکه عدالت به کرسی بنشیند، هر چه سریعتر باید  ستم و سلطنت را واژگون کرد و به دست نابودی سپرد و اینها همه به دست تو محقق است اما مگر نه اینست که اینها همه مقدمه ای است که به بهشت تو رسید. آن بهشت را کسی برای ما توصیف نکرد، کسی برای ما نگفت. کسی به ما نگفت که وقتی تو بیایی . . .

قوم یهود به علت دیدگاه مذهبی خود همواره بدنبال فرصت های تجاری و اقتصادی بوده اند و لذا با مهاجرت های متعدد به دنبال حوزه های اقتصادی پر سود بوده اند. این دیدگاه باعث شده در طول تاریخ، یهود تنها قومی باشد که دارای سرزمین واحد نباشند و در تاریخ معاصر شاهد اشغال سرزمین فلسطین هستیم. یهود با ایجاد عملیات روانی و بهره گیری از پشتوانه کشورهای قلدر جهان بدنبال تثبیت خود به عنوان ملت و صاحبان فلسطین هستند. تا قبل از اشغال فلسطین همواره شاهد نفوذ یهود در کشورها و ملت های مختلف بوده ایم و این تلاش تا امروز نیز همواره مشاهده می گردد. نگاهی گذرا به تاریخ گواه این موضوع است.

در خلافت بنی عباس تا هجوم مغول ها، بغداد قلب تجاری بود و مرکز یهودیان نیز همین منطقه مستقر شده بود. سپس اسپانیای اسلامی تبدیل به مرکز شکوفایی تجارت شد و یهود به آنجا مهاجرت کرد. در قرن 17 هلند و سپس لندن و سرانجام نیویورک به مرکز تجاری و بورس اقتصادی تبدیل شد و بدین سبب یهودیان که بدنبال دسترسی به منابع اقتصادی بودند درصدد نفوذ و برقراری ارتباط با دولتمردان کشورهای مستقر در آن برآمدند.

یکی از بارزترین چهره های یهودی در این خصوص خانواده « روچیلد » می باشد. این خانواده به 5 شاخه آلمانی، اطریشی، انگلیسی، ایتالیایی و فرانسوی تقسیم و یک شبکه مالی را تشکیل دادند. به عنوان مثال می توان گفت قدیمی ترین بانک کشور فرانسه به نام برادران روچیلد بوده است. این بانک از راه سوداگری در بورس، تقلب در اسناد دولتی و شرکت در عملیات ساخت راه آهن، گسترش یافت. روچیلدها را پایه گذار دولت غاصب اسرائیل می نامند چرا که با سرمایه گذاری این خانواده، اولین گروه مهاجر یهودی در فلسطین ساکن شدند و با پشتیبانی مالی این خانواده، شروع به ساخت اردوگاه های یهودیان در فلسطین اشغالی کردند.

سرآغاز فعالیت های سیاسی و اجتماعی یهودیان در ایران به زمان ناصرالدین شاه قاجار برمی گردد. قبل از آن دوران یهودیان در زمان صفویه به خرید و فروش عتیقه جات و سپس خروج عتیقه جات و فرش های قیمتی و آثار باستانی مشغول بودند و در این مدت بسیاری از آثار نفیس و گرانبها از هر روستا و شهری را به قیمت ارزان خریداری و به غارتگران خارجی فروختند و با این عمل سرمایه های ایران را به تاراج بردند. زمانیکه ناصرالدین شاه با جیب خالی و اندیشه های بلند روانه اروپا شد، یهودیان ایران از جامعه یهود فرانسه و انگلیس خواستند تا ضمن ملاقات با شاه قاجار از او خواستار تأسیس مؤسسه « آلیانس » در ایران شوند. آلیانس، سازمانی اسرائیلی بود که در دهه 1860 میلادی در پاریس تشکیل شد و در تمام دنیا با سرمایه خانواده روچیلدها و سرمایه داران یهود که بیشتر با انگلیسی ها ارتباط داشتند پشتیبانی مالی می شدند. در آن مقطع که تقریبا یهودیت متلاشی شده بود با تشکیل این مؤسسه دوباره بازسازی شد و در تمام دنیا مدارس یهودیان تشکیل شد و نسل جدیدی از یهودیان را که امروزه برای دولت غاصب اسرائیل در فلسطین اشغالی سیاست گذاری می کنند را پرورش دادند.