لابی (Lobby) به معنای دالان و سرسراست و لابی ایست به واسطه یا عامل گروه های فشار که معمولا در سرسرای مجلس سنا یا نمایندگان آمریکا می کوشد تا با اعضای قوه مقننه طرح دوستی ریخته، نظر نمایندگانی را که در کمیسیون ها مشاغل حساس دارند، از طریق رد یا تصویب لوایح مورد نظر به سوی هدف های گروه خود جلب کند، گفته می شود. این کار مستلزم تشکیل محافل انس ومجالس خصوصی و یا رشوه دادن به مقامات سیاسی و کنگره است. لابی ایستها به مجلس سوم قوه مقننه آمریکا نیز معروفند. لابی از کلمه ( Lobbyrun) به معنی راهرو استخراج شده است. از این رو الفاظی مانند لابی هتل، لابی مجلس و ... در اخبار و نوشته های روزنامه ای بسیار به کار می رود. اما کاربرد اصطلاحی این واژه در ادبیات سیاسی به معنی اعمال نفوذ بر سیاستمداران بویژه نمایندگان مجالس است که در سطور بالا اشاره شد. اولین بار کلمه لابی و لابی گری در فرهنگ سیاسی ایالات متحده آمریکا به کارگرفته شد. در این کشور لابی گری ضمن اینکه منع قانونی ندارد، بسیار گسترده و فراگیر نیز هست. به گونه ای که اکثر نژادهای قومی و قبیله ای ، گروه های سیاسی، نحله های مذهبی و آئینی و ... دارای قدرت و نفوذ لابی گری متفاوت هستند. یهودیان آمریکا و صهیونیست های طرفدار رژیم صهیونیستی بیشترین و قویترین لابی مدافع اسرائیل را در آمریکا تشکیل می دهند که قدرتمندترین آنها کمیته امور عمومی اسرائیل و آمریکا ( آیپک) با علامت اختصاری AIPAC می باشد که یک لابی بزرگ در آمریکا است.

امروزه در دنیای غرب لابی گری (Lobbying) یک مشغله و حرفه ویژه است که به منظور گسترش نفوذ یک دیدگاه و نقطه نظر مشخص در دستگاه حکومتی یک کشور یا در افکار عمومی تلاش می نماید.

در برخی از کشورها دفترهای ویژه ای به نام «دفاتر لابی گری» وجود دارند که در ازای دریافت پول به تلاش برای پیشبرد حمایت از یک دیدگاه خاص به وسیله نفوذ در دولت و افکار عمومی می پردازند . در این میان آنچه که یک گروه ذی نفوذ لابی را از یک حزب مجزا می کند، بی علاقگی این گروه ها برای معرفی نامزد در انتخابات است. به عبارت دیگر در حالی که احزاب در تلاش هستند از طریق شیوه های مسالمت آمیز وارد ساخت قدرت شوند، گروه های فشار تنها به دنبال تاثیرگذاری بر دولتمردان و روند تصمیم گیری هستند.

تعیین تعداد دقیق گروه های فشار و ذی نفوذ در آمریکا بسیار دشوار است. همچنین شناسایی تمامی این گروه های لابی غیرممکن است. از این رو محققین ناگزیر به دسته بندی گروه های ذی نفوذ و لابی در این کشور هستند. این گروه ها را می توان به سه دسته گروه های لابی در امور اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی آمریکا تقسیم بندی کرد که در بین لابی های سیاسی، سازمان ها و نهادهای یهودی و صهیونیستی موثرترین لابی در آمریکا می باشند و در بین لابی های یهودی و صهیونیستی، نقش آیپک به عنوان محوری ترین و قدرتمندترین لابی صهیونیستی در آمریکا برخلاف 3 دهه گذشته که مرموز و ناشناخته بود، هم اکنون چنان آشکار است که نزدیکترین دولتمردان بوش وابستگی به این شبکه 65 هزار عضوی را مایه افتخار خود می دانند. بزرگ نمایی و تهدید جلوه دادن برنامه های اتمی ایران، ضرورت تهاجم نظامی آمریکا به ایران، لزوم برخورد با حزب الله و حماس و سوریه ... پیش از آن که در فرایند تصمیم گیری متعارف کنگره و کاخ سفید تدوین شود، در ستادهای غیرمتمرکز آیپک طراحی و روی میز دولتمردان آمریکا قرار می گیرد.

پایگاه اطلاع رسانی بصیرت

صهیون (zion) در زبان عبری به معنای پرآفتاب و نام کوهی در جنوب غربی بیت المقدس است. در اصطلاح سیاسی، مراد از صهیونیسم (Zionism) جنبشی است برای تشویق و ترغیب مهاجرت یهودیان به فلسطین. کوه صهیون زادگاه و آرامگاه داود نبی(ع) و جایگاه هیکل سلیمان نبی(ع) بوده است. گاه این واژه نزد یهودیان به معنای شهر قدس، شهر برگزیده خداوند و شهر مقدس آسمانی به کار می رود و به طور اعم، بر سرزمین مقدس اطلاق می شود ولی در متون دینی یهود، صهیون اشاره به آرمان و آرزوی ملت یهود برای بازگشت به سرزمین داود و سلیمان (علیهماالسلام) و تجدید دولت یهود دارد.

به عبارت دیگر به قول روژه گارودی صهیون برای یهود، سمبل رهایی از ظلم، تشکیل حکومت مستقل و فرمانروایی بر جهان است و از این رو، یهودیان خود را فرزندان صهیون می دانند. اما صهیونیسم که خواهان مهاجرت یهودیان به فلسطین و تشکیل دولت یهود است، گونه ای شووینیسم یا ناسیونالیسم افراطی است که با خوارشمردن ملت ها و نژادهای دیگر و غلو در برتر پنداشتن یهود، در پی نیل به قدرت سیاسی برتر است. این جنبش در نیمه دوم قرن91 در اروپا، پا به عرصه حیات گذاشت و اکنون به ایدئولوژی رسمی رژیم اشغالگر فلسطین بدل شده است . واژه صهیونیسم نخستین بار توسط «تئودور هرتزل» روزنامه نگار یهودی الاصل مجارستانی به کار رفت و سپس «ناهوم ساکولو» در کتاب تاریخ صهیونیسم از آن سخن گفت. شالوده صهیونیسم بر توسعه طلبی، نژادپرستی و نفاق افکنی در میان ملل جهان استوار بوده، مهم ترین حربه آن در بعد جهانی بهره گیری از رسانه های عمومی در سراسر دنیا است.

صهیونیسم تنها دارای ابعاد و معانی سیاسی نیست، بلکه ابعاد و معانی دیگری چون صهیونیسم کارگری، فرهنگی، دمکراتیک، رادیکال و توسعه طلب را نیز دربر می گیرد. مشهورترین تقسیم صهیونیسم، تقسیم آن به دو بخش سیاسی و فرهنگی (دینی) است که اولی خواهان بازگشت یهودیان به فلسطین است که با تکیه بر استدلال های تاریخی، سیاسی و علمی می کوشد به اسکان یهودیان در سرزمین های اشغالی مشروعیت ببخشد. این شق از صهیونیسم با تدوین کتاب «دولت یهود» توسط هرتزل در 1263 شمسی زاده شد. صهیونیسم فرهنگی با مهاجرت یهودیان در قرن 20 میلادی به فلسطین مخالف بوده، معتقد است بازگشت به سرزمین موعود در همان زمان که پروردگار مشخص فرموده به وسیله انسان رهایی بخش (ماشیاح) انجام خواهد شد. پیدایش و تکامل صهیونیسم به عنوان یک جنبش سیاسی مرهون زمینه ها و عوامل زیادی از جمله یهودآزاری (آنتی سیمیتیسم)، قدرت های بزرگ استعماری، بورژوازی یهود، ادبیات صهیونیستی، نخبگان سیاسی، اعتقاد به قوم برگزیده بودن یهود و پیوندخوردن آرمان دینی یهودیت با نحله سیاسی صهیونیسم مسیحی است که هرکدام سهمی در رساندن صهیونیزم سیاسی به وضعیت فعلی داشته اند. به عنوان نمونه صهیونیست ها از طریق قدرت جهانی رسانه ای که در اختیار دارند، مرتب روی این ادعا تبلیغ می کنند که صهیونیسم پاسخی به یهودآزاری تاریخی است که به زعم آنها در همه جای زمین یهود عنصر بیگانه ای تصور می شد که باید از جامعه انسانی طرد شود. البته این مظلوم نمایی عایدات زیادی برای شبکه صهیونیسم بین المللی داشته است.